Waloński Kamień
Niewysoka (2,5 m) grupa skalna, położona na wysokości 600 m na zachód od węzła szlaków w Przesiece.
Swą nazwę zawdzięcza wyrytym na wschodniej ściance tajemnym znakom walońskim. Tu przedstawiają one rysunek dłoni i krzyża. Walończykami zwano poszukiwaczy skarbów, którzy już pod koniec XII i w XIII wieku penetrowali Pogórze Karkonoszy w poszukiwaniu kruszcu i szlachetnych kamieni. Te ostatnie pozyskiwano głównie do barwienia szkieł – weneckich kryształów, toteż często poszukiwaczami byli także Włosi. Spotykało się również Francuzów, Niemców i Wallonów. Walończycy pozostawiali swoje tajemne znaki mające ułatwić drogę lub wskazać miejsca obfitujące w cenne znaleziska. Ich działalność, trwająca jeszcze w XV wieku, pozostawiła również inne ślady. Zachowały się mianowicie tzw. księgi walońskie, które są karkonoskim odpowiednikiem tatrzańskich „spisków” mówiących o ukrytych w ziemi skarbach.
Na szczycie Walońskiego Kamienia znajduje się ruchomy głaz, tzw. chybotek. Na wschodniej ściance, obok znaków walońskich, odnajdziemy tajemniczą płytką niszę, która swym kształtem przypomina postać ludzką. Nie wiadomo, czy nisza powstała w efekcie wietrzenia granitu, czy też została niegdyś utworzona sztucznie.
Źródło: Bohdan W. Szarek „Kotlina Jeleniogórska„, 1989